Heideroosjes - Bag Full of Stories

Hoeveel? Drie-, vierduizend? Nee, meer. Het moeten er vele duizenden zijn. Ga maar na: de Heideroosjes hebben zo'n duizend keer opgetreden. Per optreden waren het er minstens twintig. Het leken er soms veel meer, maar vaak waren het dan tien keer dezelfde. Maar goed, minstens twintig dus. Maal duizend. Minstens twintigduizend.
Er lopen alleen al in Nederland minstens twintigduizend mensen rond die ooit het podium hebben gedeeld met De Heideroosjes. Die mensen klommen vanuit de zaal het podium op, van de Melkweg in Amsterdam, de Wingerd in Sevenum of De Harmonie in Leeuwarden. En daar stonden ze, zij aan zij met de band, oog in oog met het publiek waar ze zelf heel even geen onderdeel meer van uitmaakten. Sommigen wisten niet hoe snel ze weer de zaal in moesten springen, anderen hadden het liefst de rest van het optreden op dat podium gestaan. De stagedivers versus de stageblijvers. Er waren de gracieuze springers, de acrobaten, de lomperikken met hun kisten vooruit, de durfals met hun rug naar de zaal. Opeens stonden ze in de spotlights, ze sprongen uitbundig op en neer tussen de bandleden, keken triomfantelijk naar hun vrienden in de zaal -"Zie je me, zie je me? Ik sta er!"- en doken weer terug in de massa.
Hoe gaat het inmiddels met ze? De punkertjes die in oktober 1991 op Zomaarpop in Oirlo het podium opklauterden, of in 1993 in De Flater in Arnhem, of die van eind '94 in de Doofpot te Witmarsum? Het is ruim tien jaar later, ze moeten ver in de twintig zijn, misschien al tegen de dertig. Staat er een foto op hun bureau van een joch met blauwe haren en een knalrood t-shirt, en leggen ze hun kinderen over een tijd uit dat papa inderdaad ooit t-shirts droeg met de tekst 'I'm not deaf, I'm just ignoring you' achterop? Draaien ze inmiddels Acda en De Munnik en gaan ze alleen nog naar hun pophelden wanneer die een theatertour doen? Of knalde SINema vorige week nog door de woonkamer en konden de buren even doodvallen?
Hoe het met die band afliep, dat moge bekend zijn. Het liep niét af: ze zijn er nog en op het podium schiet het vuur onderminderd uit hun ogen. Kijk maar naar de beelden van Lowlands 2004, de uitpuilende Golf-tent plat. Alsof ze nog steeds iets te bewijzen hebben. Het grote raadsel, dat zijn die 20.000
podiumbestormers. Voor sommigen waren De Heideroosjes hun eerste kennismaking met wat inmiddels een intense liefde voor punkrock is, anderen waren gewoon even zichzelf niet - of nooit geweest. Samen omspannen ze meer dan een generatie, en ieder weekend komen er nieuwe bij. Wat ze verder ook met hun leven zijn gaan doen of nog gaan doen, ooit waren ze even united scum.
Dat is de erfenis van 15 jaar De Heideroosjes: een achtste procent van de inwoners van dit land heeft een verleden als scumbag.