Que Viva Mexico

In 1926, kort na de première van Einsensteins muitersepos Pantserkruiser Potjomkin, kwamen Douglas Fairbanks en Mary Pickford naar de USSR en verklaarden dat deze productie de beste film ter wereld was. Eisenstein werd hierop uitgenodigd om naar Hollywood te komen. Hij zou Theodore Dreiser's roman An American Tragedy verfilmen en begon aan een scenario. Paramount was er echter allerminst gelukkig mee. Eisenstein en zijn crew: Aleksandrov, Tisse en Ivor Montagu werden geholpen door de schrijver Upton Sinclair. Hij onderhandelde met een Amerikaanse opdrachtgever, waarna Eisenstein een documentaire over Mexico kon maken, waarvoor hij een aanzienlijk voorschot kreeg: Que Viva Mexico! (1930/'31). De film zou over het moderne Mexico, het traditionele plattelandsleven, de typische cultuur, beïnvloed door Azteken, Tolteken en Spanjaarden, en de Mexicaanse revolutie gaan.

Hoewel hij volgens Aleksandrov een scenario schreef, melden andere bronnen dat Eisenstein zonder script werkte en dat zijn team er maar op los improviseerde onder de tropische zon. Het resultaat war een grote hoeveelheid film met prachtige landschapopnamen, exotische mensen, cactussen en volksgebruiken. Maar dat geheel vormde nog geen film. Eisenstein slaagde er niet in de film te monteren. Upton Sinclair schreef een vuistdik boek over het dilemma: The making and unmaking of Que Viva Mexico!

Einsteins film zou in Hollywood, en later in New York terechtkomen. Jaren na Eisensteins dood monteerde Eisensteins vriend en co- regisseur Aleksandrov een vertoonbare versie van de gedeeltelijk geënsceneerde Mexicaanse documentaire.