Strangers On A Train

Er is iets vreemds aan deze reis. Vrijwel alles draait om duo's. Tennisster Guy (Farley Granger) haat zijn ontrouwe echtgenote. De mysterieuze Bruno (Robert Walker) haat zijn vader. Een perfect uitgangspunt voor een afspraak die als grap bedoeld is: ik vermoord degene die jou in de weg loopt, doe jij dan hetzelfde voor mij. En dan zien we hoe Alfred Hitchcock de dualiteit van de menselijke natuur ten volle benut. Hoe meer je kijkt, hoe meer je ziet. "Is het geen fascinerend plot?'' vroeg de "Master of Suspense" vaak. Het is eigenlijk dubbel fascinerend. Want Hitchcock liet twee versies van Strangers on a Train na. De originele versie (KANT A) is een klassieker. Een onlangs opgedoken langere Britse versie (KANT B) biedt "een verrassende kijk op Bruno's flamboyante gedrag, zijn homo-erotische aantrekking tot Guy en zijn psychotische persoonlijkheid" (Bill Desowitz, Film Comment). Het blootleggen van Bruno's verborgen natuur in combinatie met grootse scènes (duizelingwekkende tennismatch, uiteenvallende carrousel) en spanning zoals alleen Hitchcock die kan creëren, garandeert een eerste klas film.''