Strayed

Juni 1940. De Duitsers staan op het punt Parijs binnen te vallen. Odile laat zich meeslepen door de algemene paniek, en vlucht samen met haar twee kinderen uit de stad. Haar zoon Philippe is 12 jaar en haar dochtertje Cathy is er zeven.
Zoals iedereen trekken ze in zuidelijke richting. Ze rijden dag en nacht in hun wagen. De wegen zijn overbevolkt met vluchtende mensen. Ze komen maar traag vooruit. En ze zitten stilaan door hun watervoorraad.

De tweede dag van de reis vallen Duitse Stuka's de massa aan en bombarderen alles en iedereen. Al snel staat hun wagen in lichterlaaie. Odile en haar kinderen zijn alles kwijt. Een jongeman neemt hen mee naar een naburig bos om dekking te zoeken voor de Duitse luchtaanval. Wat moeten ze nu doen? De jongen verder het bos in volgen of terugkeren naar de bloederige weg? Ze brengen de nacht onder de sterrenhemel door. De volgende morgen, zeer vroeg, trekken ze verder het onbewoonde platteland in, dat op een verlaten eiland lijkt. Ze zijn afgesloten van de wereld, ver weg van de oorlog en misschien ook zonder enig bewustzijn van tijd. Samen wandelen ze het onbekende tegemoet…